High Need Baby

...czyli o tym, jakie temperamentne dziecko nam się "trafiło".

Pojęcie High Need Baby przewijało się w mojej głowie już od jakiegoś czasu. Nie lubiłam jak ktoś mówił, że Mikołaj to niegrzeczne dziecko. Sama wolałam mówić "wymagające". Nie byłam świadoma, że jest na to nawet naukowa teoria. Dzisiaj trafiłam na fajny artykuł - swoją drogą, nie pierwszy raz na tej stronce. 

Nadszedł moment, żeby powiedzieć to głośno - Miki to takie właśnie High Need Baby. Budzi się przeważnie z płaczem, uspokaja go przytulenie i kołysanie, ale o zaśnięciu spowrotem nie ma mowy...chyba, że dostanie cycusia. Przy dobrych wiatrach zaśnie na moim brzuchu, ale każda próba odłożenia go okazuje się nieudana. Szczególnie, że najmniejszy hałas go wybudza. I to wcale nie jest kwestia tego, że go przyzwyczaiłam - ma tak od urodzenia. 

Na szczęście nie wszystkie cechy opisane w artykule pasują. Mikuś lubi bowiem spacery w wózku (tylko raz mu się zdarzyło płakać). Potrafi też zająć się sobą przez kilka minut, szczególnie gdy jest wyspany, najedzony i ma suchą pupę. Większość czasu muszę być jednak blisko. Jedzenie robię w biegu, siusiu też jak już naprawdę muszę. Bałagan w pokoju robi się coraz większy, o reszcie domu już nie wspomnę.

A wiecie co jest najgorsze dla mamy HNB? A przynajmniej dla mnie? Opowieści innych mam, których dzieci są takie grzeczne i podręcznikowe. Ja nie uważam, że mój synuś jest w jakimkolwiek sensie gorszy od innych dzieci i nie chcę go etykietować. Po prostu ma trudniejszy start... 

Według autorki artykułu najważniejsze dla mamy HNB jest wsparcie. Ja niestety na codzień nie mogę na nie liczyć. I nie chodzi mi o narzeczonego, bo on akurat się stara (chociaż też czasami nie tak jak bym chciała). Życzyłabym sobie większej pomocy ze strony dziadków Mikołaja - tych z którymi mieszkamy. Gdy raz zostawiliśmy go z babcią na godzinkę, usłyszeliśmy potem, że strasznie ją wymęczył i że był niedobry. Nie liczę więc już na pomoc tego typu, bardziej chodzi mi o rozmowę i wsparcie duchowe. A zamiast tego słyszę tylko "a czemu on tak płacze", " ty go przyzwyczaisz", "oj będziesz z nim miała problemy"... No ale cóż, to nie pierwsza sprawa w której się nie zgadzamy. Nasze światopoglądy są skrajnie odmienne.

W związku z tym, że potrzebę bliskości ma wysoką zarówno on jak i ja, postanowiłam trochę powalczyć. Zaopatrzyłam się w chustę. 

Nasza pierwsza próba.

Pierwsze próby były ciężkie dla nas obojga. Ogrom materiału do motania mnie przeraził a Mikiemu wcale się nie podobało. Szczególnie, że od dłuższego czasu męczy się ze swędzącą wysypką i skrępowane rączki go denerwowały. Dzisiaj udało mu się nawet zasnąć, podczas gdy ja robiłam sobie jedzonko. Zawsze byłam dosyć rozwinięta manualnie jednak do chusty mam jakieś dwie lewe ręce. Zamówiłam więc z olx używane nosidełko na wypróbowanie. Może okaże się dla nas odpowiedniejsze. Trzeba sobie jakoś radzić ;-)