Rodzicielstwo bliskości kontra dobre rady

Przed urodzeniem Mikołaja nie zastanawiałam się nad tym, jak chcę go wychowywać. Myślałam, że to przyjdzie tak jakoś naturalnie, szczególnie że do wychowywania taka daleka droga. Na początku to tylko pielęgnacja. A to guzik prawda! 

Jestem jak Ola!

Ale dobrze myślałam, że sposób wychowywania wyklaruje się jakoś sam. Bardzo dużo się przytulamy, śpimy blisko siebie, reaguję na każdy jego płacz, nie rozmawiam z nim językiem agugu, tylko relacjonuję mu rzeczywistość normalnym językiem. Pozwalam mu zasypiać przy karmieniu albo na moim brzuchu, dużo też go kołyszę. Noszę również w chuście i cieszę się, że coraz bardziej mu się to podoba. Nie widzę w tych żadnego problemu, szczególnie, że te rzeczy go uspokajają. Widzę nawet pierwsze efekty tej naszej relacji - Miki nie płacze już przy przebieraniu (zdarza mu się naprawdę sporadycznie, w chwilach gdy jest wyjątkowo rozdrażniony).

Okazało się, że znowu jest na to wyjaśnienie naukowe - rodzicielstwo bliskości. Najprościej można to określić jako podążanie za potrzebami dziecka a nie za książkowymi wytycznymi. 

Całkiem nieświadomie stosuję się do siedmiu filarów RB (jedynie z ostatnim mam lekkie problemy, ale pracuję nad nim).

- więź uczuciowa podczas narodzin - już od pierwszych chwil byliśmy blisko. Od momentu gdy mi syna zostawili, przytulaliśmy się i spaliśmy obok siebie. Strasznie żałuję i mam żal do szpitala, że nie dostosowali się do mojej woli i nie mieliśmy czasu na kangurowanie. Może Mikuś byłby mniej nerwowy gdyby najpierw poczuł moje ciepło, a dopiero później był zaszczepiony itd., może...

- karmienie piersią - u nas odbywa się na żądanie, Miki ma potrzebę jedzenia częściej niż książkowe 3 godziny - je często ale krótko. Zazwyczaj zasypia w trakcie, gdy od niego nie odchodzę śpi jakiś czas. Gdy zostaje sam budzi się natychmiastowo. 

- noszenie - bycie blisko rodzica, również w trakcie jego codziennych obowiązków (tutaj przydaje się chusta lub nosidełka) uczy dziecko ufności ale także ciekawości świata. I rzeczywiście, Mikuś obserwuje swoje otoczenie z wielkim zaciekawieniem. Gdy zaczyna marudzić, wystarczy że wezmę go na ręce, pospaceruję po pokoju i poopowiadam mu co widzę. Uspokaja się wtedy.

- spanie z dzieckiem - od samego początku śpimy razem (z przerwą na naświetlanie w szpitalu). Miki w nocy nie ma problemów ze spaniem, może właśnie dlatego, że jestem cały czas obok. Taka relacja pozwala dziecku spać spokojnie, dzięki czemu uczy się powoli, że noc nie jest wcale taka straszna a sen to przyjemna sprawa.

- płacz jako język komunikacji - dziecko nie płacze dla swojego widzimisię. Zawsze wiąże się z tym jakieś wołanie o pomoc. Inaczej dziecko nie potrafi się porozumiewać. W momencie gdy rodzic reaguje na te sygnały, dziecko uczy się "tej osobie można zaufać". Usłyszałam wczoraj, że jeśli będę reagować na każdy płacz Mikołaja to nie nauczę go samodzielności a jedynie manipulowania ludźmi. Śmieszne! W taki sposób dziecko nauczyłoby się tylko, że jego wołania są nieskuteczne, więc o pomoc prosić nie warto. Tego dla swojego dziecka nie chcę.

- wystrzeganie się "dobrych" doradców - czyli unikanie ludzi, których rady przypominają sposoby na wytresowanie domowego zwierzaka. Ja często słyszę, że przyzwyczajam, że będę żałowała - w d*** mam takie rady.

- równowaga - czyli przede wszystkim traktowanie relacji z dzieckiem na równi z relacją partnerską. Nad tym muszę trochę popracować. Przyznaję się, że na punkcie syna oszalałam bez reszty... Narzeczony zszedł trochę na boczny plan, ale mam nadzieję że rzeczywiście to rozumie, a nie tylko tak mówi.

Tak właśnie wygląda ta nasza Bliskość - przez duże B. Jako puente napiszę, że Miki właśnie słodko wierci się na moim brzuchu i co jakiś czas uśmiecha przez sen :-)