A tak to się zaczęło... part 2

Zamieszkaliśmy ze sobą po 9 miesiącach. Wyszło w sumie tak naturalnie, ale to chyba ja pierwsza wspomniałam o takim pomyśle. Wszystko układało się świetnie. Nawet jak spotykały nas jakieś przeciwności, to za chwilę okazywało się, że wychodziło na lepsze. On stracił pracę, na następny dzień zadzwonili, ze biorą go od ręki do innego punktu. Ja pracę dostałam po pierwszej rozmowie kwalifikacyjnej. Wakacje minęły nam pracowicie, ale było to chyba najfajniejsze lato w moim życiu (jak dotąd). Czasami nie dowierzałam wtedy jeszcze, że to wszystko dzieje się naprawdę.

Zamieszkanie razem nie odbiło się na naszych relacjach. Wręcz przeciwnie. Nie pamiętam naszej pierwszej kłótni, ale minęło może z półtora roku, gdy się poprztykaliśmy trochę. To prawda, że człowiek radzi sobie lepiej gdy ma więcej na głowie – mimo wszystkich obowiązków udało mi się zdobyć najwyższe stypendium naukowe na roku. Później oboje skończyliśmy studia - ja w terminie i z rewelacyjnym wynikiem, on trochę później.

Po studiach z pracą był większy problem. I w końcu tak się jednak wszystko potoczyło, że zrezygnowaliśmy z mieszkania w „dużym mieście” i wyprowadziliśmy się do niego. Miasteczko na wschodzie Polski. Małe. Bez większych perspektyw. I znowu to głupie szczęście. Praca dla mnie – w zawodzie, umowa na stałe, bajka – znalazła się prawie od razu. On miał bardziej pod górkę. Czekał dłużej, ale w tym czasie pomagał rodzicom w firmie... Tak, tak... mieszkam z teściami. Zawsze wyrzekałam się dwóch rzeczy – mieszkania w małym mieście i mieszkania z teściami. Wniosek? Lepiej się nie zarzekać!

„Ale jak to tak, bez ślubu?” - po jakimś czasie zaczęły się pojawiać pytania. Z biegiem czasu odpuścili. Żyliśmy sobie tak od weekendu do weekendu. Od świąt do świąt. Od wakacji do wakacji. Na te postanowiliśmy nic nie planować. On dostał w miarę fajną pracę. Postanowiliśmy zacząć trochę odkładać. Na cokolwiek – jednak w założeniu na mieszkanie. Wakacje mieliśmy sobie odbić za rok.

W okolicy Wielkanocy zaczęłam trochę chorować. W same święta byłam nie do życia. Strasznie się męczyłam, nie miałam apetytu. Po kilku dniach wyjaśniło się skąd wszystkie objawy. Test robiłam jakieś 2-3 tygodnie wcześniej i był negatywny. A poza tym to było przecież prawie niemożliwe – leczyłam się co prawda, ale efekty były bardzo powolne. Jednak dla spokoju zrobiłam kolejny. I ooo... dwie kreski. W pierwszej chwili nie wiedziałam, czy się cieszyć czy nie. Uśmiechałam się jednak, więc moja podświadomość ucieszyła się bardzo. Później zaczęłam rozmyślać co to będzie i jak to będzie... Takie typowe dla mnie.

Rodzina zareagowała różnie. Nie chcę jednak tego wspominać, bo kilka osób zarobiło ode mnie duży minus. Powróciły też pytania o ślub. Ale tak samo jak i wcześniej, po czasie sobie odpuścili.

I tak oto, czekamy sobie na naszego Maluszka (prawdopodobnie będzie chłopak - takie przynajmniej przeczucie ma lekarz). Pierwszy raz w życiu z niecierpliwością czekamy na jesień!