Panic at the disco!

Kiedyś - jeden z moich ulubionych zespołów - takie młodzieńcze czasy. Obecnie - stan, który towarzyszy mi wyjątkowo mocno od jakiś dwóch dni. 

Jestem z natury osobą przejmującą się o wszystkich i o wszystko. Wpadam w przesadną panikę dość często. Najbardziej nie lubię na kogoś czekać. Szczególnie jeśli chodzi o bliskich. Gdy dłużej nie mogę się z kimś skontaktować, od razu zaczynam się zamartwiać. Kiedyś wyjechałam do kilka dni do rodziców i nie mogłam się skontaktować z Ukochanym przez długie godziny. W końcu się odezwał i powiedział mi, że jeśli nie odbiera to nie oznacza od razu, że wpadł pod tira. Pomyślałam sobie wtedy od razu "no jasne, ty byś miał w d... co się ze mną dzieje". A po chwili uświadomiłam sobie, że przecież On ma rację. Nie mogę kontrolować w taki sposób jego całego życia. Sama też nie chciałabym być trzymana na tak krótkiej smyczy. Przypominam sobie tą sytuacje zawsze, gdy znowu wpadam w panikę ;-) 

Teraz uzmysłowiłam sobie, że może jeszcze z tydzień, dwa i skończy się mój ciążowy spokój. Już teraz każdy ból, najmniejsze zakłucie w brzuchu stawia mnie w stan zaniepokojenia. Jeszcze nie dawno powtarzałam wszystkim na około, że nie boję się porodu. Na prawdę tak czułam i myślałam, że taki stan się utrzyma. Nie jestem raczej wrażliwa na ból, bo przeszłam w życiu sporo bolesnych chorób. I rzeczywiście bólu się nie boję, bo wiem, że minie a Nagroda jaka mi po nim zostanie, wszystko zrekompensuje. Nie wiem więc z czego, tak na dobrą sprawę, wynika mój lęk. 

Czy chodzi o zmiany jakie mnie czekają wraz z pojawieniem się tego Malutkiego Człowieczka? Nie! Potrzebuję ich, bo moje życie od jakiegoś czasu pozbawione było większego sensu.

Boję się, czy sobie poradzę z pielęgnacją Maluszka? Oczywiście, że tak. Nieznane zawsze powoduje niepokój. Wiem jednak, że z czasem nauczę się wszystkiego - głupia nie jestem.

Myślę jednak, że największy strach związany jest z moimi oczekiwaniami. O dziecku marzyłam od dawna i nie wyobrażałam sobie mojego dorosłego życia bez prawdziwej rodziny. Największe pragnienie pojawiło się jednak ponad rok temu, kiedy dowiedziałam się, że moje zdrowotne problemy mogą uniemożliwić zajście w ciąże. Cóż za ironia losu, prawda? Widok kobiet w ciąży i małych dzieci doprowadzał mnie do ogromnego smutku, czasami i do łez. Nie wahałam się skorzystać z pomocy specjalisty w prywatnej klinice. Wiedziałam, że wiąże się to ze sporymi kosztami - wyjazdy, badania, ewentualne leczenie. Zaryzykowałam jednak i jak widać się opłacało! Po kilku miesiącach przyjmowania leku na regulację cyklu (obyło się nawet bez hormonów) na teście pojawiły się dwie kreseczki. Przez cały czas leczenia a teraz również w ciąży, zastanawiałam się jaką będę matką. Teraz będę miała okazję się tego przekonać. 

Więc to chyba stąd ten lęk, że zawiodę się na swoich wyobrażeniach i jednocześnie na sobie...

A w środku mojego wielgachnego brzuszka albo sportowiec albo tancerz - wieczorami urządza sobie takie dyskoteki, że tytuł posta pasuje podwójnie ;-)